Meesterparfum

Ik had nooit liefde gekend en ik zou me ook nooit door de liefde laten inspireren, maar toch was ik die ene dag toch in mijn hart gelukkig van liefde. Natuurlijk hield ik niet van een mens, ik hield van de geur. Van hem en van iets anders. Nog een jaar en de bloem zou volgroeid zijn. Maar ik realiseerde me dat er meer nodig was voor het parfum dan de bloem alleen. Voor zo'n meesterparfum, voor een mensenparfum waren nog andere ingrediënten nodig. Liefde.

Mijn geur

Ik kwam in de buurt van een stadje, Pierrefort, kwam ik terug in contact met mensen. Ik moet er vreselijk hebben uit gezien: mijn haar hing tot de binnenkant van mijn knieën en mijn baard tot aan mijn navel. Mijn nagels waren als vogelklauwen en de vellen hingen van mijn lijf. De inwoners van de stad brachten me naar de burgemeester. Ik kon mijn gezellenbrevet voorleggen en mocht dus blijven. Ik werd meegenomen door de markies de la Taillade-Epinasse die me grondig onderzocht. Vijf dagen lang duurde de gecombineerde ontsmettings- en revitaliseringskuur. Ik werd van top tot teen gewassen, mijn vingernagels werden geknipt, mijn tanden werden gepoetst, ze schoren, knipten en kamden mijn haren, ik kreeg nieuwe kleren... En als kerst op de taart werd ik besprenkeld met een eenvoudig viooltjesparfum. De markies was trots op zichzelf en liet me voor de eerste keer in de spiegel kijken. Voor de eerste keer voelde ik me normaal, ik knikte tevreden naar de markies en sperde mijn neusgaten open.

Het vertrek

Met de aankoop van mij begon de heropbloei van Huize Baldini tot nationaal, zelfs Europees aanzien. 'Nuit Napolitaine' werd een gigantisch succes en heel Parijs werd gevuld met mijn gecreëerde geur. Mijn kennis bereidde uit, ik leerde formules opstellen, ideeën uitdrukken in grammen en druppels en destilleren. Ik was gefascineerd door dit procedé en  het duurde niet lang of ik was ook specialist op het gebied van destilleren. Ik kreeg van Baldini vrij spel en mijn plan was om met dit geweldige proces nieuwe geuren te ontwikkelen. Maar al snel werd duidelijk dat er ook stoffen waren waarbij de methode volkomen tekort schoot. Ik ging een stap verder probeerde glas, koper, leem, graan, bloed, hout, vis en zelfs mijn eigen haar te destilleren. Nachten probeerde ik zo geheel nieuwe geuren te ontwikkelen maar er kwam niks uit. Uit de diepe, onmetelijk rijke bron van mijn voorstellingsvermogen had ik niet één druppel concrete geuressence geput. Ik voelde me waardeloos. Het drong tot me door dat ik niet kon slagen en ik staakte mijn pogingen. Enkele dagen later werd ik levensgevaarlijk ziek.

Van looiersleerling tot parfumeur

Met de eerste blik die ik op monsieur Grimal had geworpen, of beter, met de eerste verkennende ademteug die ik van Grimals geuraura had opgesnoven, wist ik dat deze man in staat was me bij de kleinste ongehoorzaamheid dood te ranselen. Mijn leven was juist nog zoveel waard als het werk dat ik kon verrichten. Dus ik hield me gedeisd, zonder ook maar een keer een poging tot opstandigheid te wagen. Ik werkte overdag zolang het licht was. Ik moest vooral leer maken of water verslepen.

Hallo (geur)wereld

Hallo, mijn naam is Jean-Baptiste Grenouille. Ik ben geboren in de achttiende eeuw in Parijs in erbarmelijke omstandigheden.  In de tijd waarover ik nu spreek heerste er in de steden een, voor jullie moderne mensen, nauwelijks ondraaglijke stank. De straten stonken naar mest, urine, rattenkeutels, schapenvet en zwavel. De mensen naar zweet, zure melk, ongewassen kleren en bloed. De allerergste plek was de vismarkt, waar al die geuren gedomineerd werden door de geur van rotte vis. En op die stinkendste plek van het hele koninkrijk werd ik op 17 juli 1738 geboren. Het was één van de warmste dagen van het jaar en mijn moeder verkocht haar vis op de markt.