Toen de persweeën begonnen, hurkte mijn moeder zich onder het kraampje en werd ik ter wereld gebracht. Met een vismes werden we van elkaar gescheiden en ze werpte me op een stapel vissenkoppen en ingewanden. Ze liet me voor dood achter zoals ze dat bij haar 3 voorgaande kinderen ook had gedaan. Maar dit ging ik niet laten gebeuren. Buiten alle verwachtingen in zette ik mijn keel open. Ik had geluk, ik werd ontdekt. Mijn moeder had het minder getroffen. Ze werd terechtgesteld en vervolgens onthoofd voor veelvoudige kindermoord.
Op dat moment had ik al drie maal een andere min gekregen want niemand wilde voor me zorgen. Ik was te gulzig, dronk voor twee, nam andere kinderen hun melk weg en ontnam zodoende de min haar levensonderhoud. Ik had gewoon enorme honger. Daarna werd ik gedoopt en werd ik overgedragen aan de min Jeanne Bussie. Een heel lieve dame die goed voor me zorgde maar enkele weken later zette ze me af aan het klooster van Saint-Merri bij pater Terrier. Ze wou me absoluut niet meer in haar huis. Deze keer niet omdat ik te gulzig was, maar omdat ik geen geur had. Ze noemde me van de duivel bezeten. Ik snap het nog steeds niet eigenlijk, ik was tenslotte maar enkele maanden oud. Pater Terrier bracht me dan naar madame Gaillard, een koele vrouw die elk kind aanvaarde zolang ze er voor betaald werd. Daar bracht ik mijn kinderjaren door met waterige soep, dunne melk, rotte groenten en verdorven vlees. Ik overleefde de mazelen, cholera, de waterpokken en een val van zes meter in een put. Ik was een taaie. Niemand kreeg me klein. Ik had littekens en liep met een kreupele voet, maar ik leefde. Andere kinderen bij madame Gaillard vonden me van de eerste dag al griezelig, ze hebben me enkele keren proberen vermoorden, maar naarmate ik ouder werd gaven ze de moordaanslagen op. De aanleiding: ik had geen geur.
Bij madame Gaillard leerde ik mezelf ook spreken. Niet op de klassieke manier, maar met geuren. Aan elk voorwerp rook ik intens en aan al die geurervaringen hing ik dan het woord vast dat anderen zeiden. Op mijn zesde had ik mijn omgeving volledig olfactorisch in me opgenomen: in het huis van madame Gaillard was er geen voorwerp dat ik niet had geroken, in de de straat was er geen plaats, geen mens, geen steen, boom, struik of plek die ik qua geur niet kende. Elke geur had ik zorgvuldig opgeslagen in mijn geheugen. Ik leefde in mijn eigen wereld vol geuren en werd voor de buitenwereld alsmaar geslotener. Ze stuurden me naar school en probeerden me te leren spellen, rekenen en lezen. Maar ik was teveel bezig met mijn reukorgaan. Soms bleef ik dagenlang weg omdat ik een nieuwe geur had ontdekt en zo'n kans kon ik echt niet laten liggen! Ze straften me, maar niks hielp. De leerkracht hield me voor als zwakzinnige, en daar eindigde mijn schoolcarrière. Madame Gaillard was de enige die mijn speciaal talent wel had opgemerkt. Maar na acht jaar staakte het klooster van Saint-Merri de jaarlijkse betaling. Voor haar fatsoen wachtte madame Gaillard nog een week, maar toen het verwachtte geld nog steeds niet binnen was, nam ze me bij de hand en bracht me naar de stad. Ze kende er een leerlooier met de naam Grimal, die altijd wel een jeugdige werkkracht kon gebruiken. Ik snoof de geur van meneer Grimal op en wist dat de rustige tijd bij madame Gaillard er op zat.
De ondertitel zegt dat het boek de geschiedenis van een moordenaar weergeeft. Grenouille's slechte jeugd waarin hij geen liefde heeft gekend, vormt meteen een mogelijke verklaring voor zijn toekomst als moordenaar. Hij wordt beschreven als vreemde en toch geniale jongen. Dit wordt ook meteen aangegeven in de allereerste zin van het boek: "In de achttiende eeuw leefde er in Frankrijk een man die tot de geniaalste en afschuwelijkste figuren van deze aan geniale en afschuwelijke figuren niet arme epoque behoorde." Ook kent hij geen angst en denkt dus helemaal niet hetzelfde als andere kinderen van zijn leeftijd.
BeantwoordenVerwijderenDe auteur gebruikt gruwelijke metaforen voor zowel de personages als hun activiteiten. Hierdoor lopen de rillingen over je lijf tijdens het lezen. Er wordt een voorgeschiedenis gegeven van de personages hun leven en zo krijg je een beeld van de slechte omstandigheden in de 18e eeuw.
Er wordt gebruik gemaakt van een alwetende verteller. Dit kan ik met zekerheid zeggen omdat de verdere levensloop van Madama Gaillard wordt verteld terwijl Grenouille er al lang weg is en dit dus niet kan weten.
De ondertitel van het boek is inderdaad 'een geschiedenis van een moordenaar' en dat brengt je een beetje op een verkeerd spoor. Grenouille pleegt inderdaad moorden, maar daar wordt bijna geen belang aan gehecht. Alles draait om het ultieme parfum waardoor de moorden op de achtergrond komen te staan en bijna 'normaal' lijken. Ze lijken gewoon een ingrediënt zoals een ander en dat maakt het juist zo gruwelijk.
VerwijderenIn dit blogbericht lees je de vreselijke jeugd die Grenouille meegemaakt heeft en dat speelt zeker nog mee in het verdere verloop van het verhaal. Hij beleeft de dingen anders dan andere kinderen en daar is hij zich van bewust. Hij leeft eenzaam en kent geen liefde of angst. Dat is zeker een voor de hand liggende verklaring voor al zijn moorden die hij in zijn verdere leven gaat plegen.
Het boek is inderdaad heel gedetailleerd geschreven, wat het verhaal heel sterk maakt. Je wordt echt bijna meegezogen naar het achttiende eeuwse Parijs en geniet mee van alle geuren die Grenouille ontdekt. De schrijver gaat echt tot in detaille. Het past heel goed bij het verhaal, maar dat maakt het boek soms wel wat langdradig.
In heel het boek wordt er inderdaad gebruik gemaakt van een alwetende verteller. Dat vertelstandpunt vind ik goed gekozen en zorgt voor de nodige spanningsopbouw.
Nu ik de rest van het boek heb gelezen, kan ik bevestigen dat de ondertitel nogal ongelukkig gekozen is. Je zou een echte thriller verwachten, maar krijgt een psychologische roman. Door de keuze van de ondertitel is het dan ook zeer eigenaardig dat de moorden als bijzaak gezien worden.
BeantwoordenVerwijderenZijn slechte jeugd is zeker een voor de hand liggende verklaring, maar lijkt toch niet de juiste te zijn als je het verhaal verder ontdekt. Het zijn gewoon experimenten voor alwéér de perfecte geur te creëren. Ik denk dat zijn jeugd eerder de verklaring is voor het feit dat hij helemaal niet inzit met zijn slachtoffers.
Het verhaal kan soms wat langdradig worden, maar als je je genoeg kunt inleven in het hoofdpersonage word je helemaal meegezogen en geraak je zeker niet verveeld.
Persoonlijk vind ik dat er niet veel spanning in het boek zit, omdat zelfs de moorden zo vanzelfsprekend zijn.