Het vertrek

Met de aankoop van mij begon de heropbloei van Huize Baldini tot nationaal, zelfs Europees aanzien. 'Nuit Napolitaine' werd een gigantisch succes en heel Parijs werd gevuld met mijn gecreëerde geur. Mijn kennis bereidde uit, ik leerde formules opstellen, ideeën uitdrukken in grammen en druppels en destilleren. Ik was gefascineerd door dit procedé en  het duurde niet lang of ik was ook specialist op het gebied van destilleren. Ik kreeg van Baldini vrij spel en mijn plan was om met dit geweldige proces nieuwe geuren te ontwikkelen. Maar al snel werd duidelijk dat er ook stoffen waren waarbij de methode volkomen tekort schoot. Ik ging een stap verder probeerde glas, koper, leem, graan, bloed, hout, vis en zelfs mijn eigen haar te destilleren. Nachten probeerde ik zo geheel nieuwe geuren te ontwikkelen maar er kwam niks uit. Uit de diepe, onmetelijk rijke bron van mijn voorstellingsvermogen had ik niet één druppel concrete geuressence geput. Ik voelde me waardeloos. Het drong tot me door dat ik niet kon slagen en ik staakte mijn pogingen. Enkele dagen later werd ik levensgevaarlijk ziek.

 Hoge koorts, zweetuitbarstingen en ontelbare puisten. Heel mijn schampere lichaam stond vol met die rode blaasjes. Ze barstten open of scheurden als katers open en spuwden dikke vloeibare etter uit. Baldini was heel bezorgd om me en besloot niks onbeproefd te laten om mijn leven te redden. Ik kreeg een schoon bed op de bovenverdieping van het huis, hij droeg me naar boven en liet de meest gerenommeerde arts uit het quartier halen, die vooruit maar liefst 20 franc moest betaald worden. Alle behandelingen waren blijkbaar al te laat en hij gaf me nog 48 te leven. Ik was kwaad op mijn noodlot dat uitgerekend nu moest toeslaan. De volgende ochtend leefde ik nog. Ik vond de kracht om aan mijn maître te vragen of er nog andere methoden zijn dan persen of destilleren om uit een voorwerp geur te winnen. En die waren er. Ik voerde een doodstrijd, maar ik wou het weten. Er waren nog 3 methoden die ik in de stad Grasse, in het zuiden kon ontdekken, zei mijn maître. Opgelucht sloot ik mijn ogen. Die nacht droomde ik diep en trok mijn sappen in mijn lichaam terug. De eerste blaasjes op mijn huid begonnen al te verdrogen, de etter kraters verdwenen en mijn wonden sloten zich. Na een week was ik helemaal genezen.

Het liefst van al was ik meteen vertrokken naar het zuiden waar ik al die nieuwe technieken zou kunnen leren, maar daar was geen denken aan. Ik was maar een leerling. Strikt genomen was ik nog minder dan niets want ik had geen familie en geen leercontract. Baldini moest me aan een gezellenbrevet helpen en na drie jaar was het zover. Baldini was toen, op zijn zeventigste, de grootste parfumeur van Europa en behoorde tot een van de rijkste burgers van Parijs. Hij liet me vrij op voorwaarde dat ik Parijs niet meer zou betreden en dat ik geen van Baldini's succesvolle geurformules zou doorgeven. Ik stemde onmiddellijk toe, voor mij waren Baldini's voorwaarden eigenlijk geen voorwaarden. In het voorjaar trok ik er op uit met een kleine rugzak, reservekledij en 25 franc dieik van Baldini had gekregen. Hij zei kort adieu, ik knikte, dook weg en ging er van door. Er was geen mens op straat.

Ik liet Parijs achter me en ik voelde me steeds beter. Ik ademde lichter en liep veerkrachtiger. Het meest bevrijdend was voor mij de verwijdering van de mensen. Het was deze opeengehoopte mensenwalm die me achttien jaar had bedrukt. Nu was ik vrij. Ik besloot om enkel nog 's nachts verder te trekken. Overdag kroop ik weg in wat kreupelhout of in een bosje. Toen ik verder trok hield ik vaak mijn ogen urenlang gesloten en volgde mijn neus. Enkel het maanlicht kon ik nog verdragen.

In een augustusnacht in 1756 bereikte ik de tweeduizend meter hoge vulkaan, de Plomb du Cantal. Hier was geen flard mensengeur te ontdekken. Maar er was niets. Er heerste alleen rust, rust op geurgebied. Aan alle kanten heerste slechts de als een licht ruisen waaiende homogene geur van dode stenen, grijze korstmossen en dorre grassen. Verder niets. Ik had veel tijd nodig om te geloven wat ik niet rook. Ik was helemaal niet voorbereid op al dat geluk. Overdag opende ik mijn ogen en realiseerde me dat ik echt precies de enige mens ter wereld was. Ik danste, brulde en balde mijn vuisten op de berg van eenzaamheid. Ik was oprecht gelukkig, heel de wereld was van mij.

De volgende dag begon ik de berg in te richten. Het stond vast dat ik deze geweldige streek niet zo snel meer zou verlaten. Ik vond water, voedsel en een groeve waar ik in zou slapen. Ik jaagde op hagedissen en slangen. Ik had niks van comfort maar dat was helemaal niet nodig. Hier leefde ik pas echt, ik was thuisgekomen. Zeven jaar lang genoot ik van deze rust, van mijn Grenouillerijk. Tot er zich een catastrofe voordeed die me uit de berg verdreef en me terug spuwde in de wereld: Ik kon mijn eigen geur niet ruiken.

Ik stelde alles in werk om mijn eigen geur op te vangen maar het lukte maar niet. Ik ging gehurkt zitten, ademde langzaam en rook heel nauwkeurig. De plek rook nog net hetzelfde als 7 jaar geleden. Ik bleef nog een tijdje gehurkt zitten, heel rustig, alleen zachtjes met mijn hoofd knikkend. Het drong tot me door: ik had geen geur. Ik stond op, sloeg een paardendeken om mijn schouders en verliet dezelfde nacht nog de Plomb du Cantal in zuidelijke richting.